صدای دالبی

سینمای امروز، بسیار متفاوت با سینمای ۷۰ سال پیش است. تصویر واضح تر است، اکثر فیلم های رنگی هستند و از افکت های کامپیوتری استفاده می‌شود. اما یکی از بزرگترین تغییرات در زمینه صدا رخ داده است

در این مقاله نگاهی به سیستم های دارای صدای محیطی می‌اندازیم که به سیستم استاندارد سینمایی مبدل شده است. همچنین نگاهی به سیستم های دارای صدای محیط خانگی می‌اندازیم و امکان آغاز ساخت را به شما می‌دهیم.

روش های متعددی برای ساخت و ارائه یک سیستم ضبط صدا وجود دارد.ساده‌ترین روشی که در فیلم های اولیه بکار می‌رفت، مونوفونیک یا به عبارت ساده‌تر Mono نامیده می‌شود.مونو، بدین معنی است که تمام صدا روی یک تراک صوتی یا کانال ضبط می‌شود که معمولاً روی یک بلندگو پخش می‌گردد. ضبط دو کاناله که در آن صدا روی دو بلندگو در دو طرف شنونده پخش می‌شود، اغلب Stereo نامیده می‌شود. صدای دو کاناله یا همان استریو ، فرمت استاندارد برای پخش کننده های استریوی خانگی، تلویزیون و رادیوهای FM می‌باشد.

در سیستم‌های ضبط Surround ، میکروفون‌های خاصی وجود دارد که صدای محیطی را ضبط می‌کند. (با ضبط صدا در سه یا چند جهت)، اما این روشی استاندارد برای تولید یک تراک صوتی نمی‌باشد. تقریباً تمام تراک‌های صوتی فیلم در یک استودیویی به نام Mixing Studio ترکیب و ایجاد می‌شوند. گروهی که مسئولیت ادیت و میکس صدا را بر عهده دارند، تراک‌های مختلف صدا‌های ضبط شده (گفتگوهایی ضبط شده ، افکت‌های صوتی ضبط شده و موسیقی فیلم ) را گرفته و سپس تصمیم می‌گیرند که از کدام کانال یا کانال‌های صوتی استفاده کنند.

ابداع واقعی صدای دالبی استریو اینست که چگونه اطلاعات صوتی در داخل فضایی کوچک فیلم جا می‌شوند.وقتی مهندسین دالبی کار بر روی فرمت جدید را آغاز کردند، فهمیدند که تنها می‌توانند دو تراک نوری را در فضای موجود جا دهند. به منظور فراهم کردن ۴ کانال صوتی مجزا، آنها سیستم پردازش ۴-۲-۴(۴-۲-۴ processing system ) ویژه‌ای را طراحی کردند. در این سیستم ، ۴ کانال اطلاعات صوتی در ۲ تراک کدگذاری می‌شوند.